Pakti i Miqsisë Italo-Shqiptare (1926)



Getoar Mjeku

Njeri i lirë dhe avo­kat prej Prish­tine të Dar­da­nisë. Shkrun për shqip­tarët, gju­hën, histo­rinë, e poli­ti­kën. Lexon çkamos. Ndih­mon me mirë­mbajtë saj­tin për shqip­tari, Plisi.org.

Italia dhe Shqipnia, në mënyrë që t’i trashin marrëdhaniet e tyne të ndërsjella të miqsisë dhe sigurisë lidhun me vendndodhjen gjeografike dhe t’i ndihmojnë forcimin të paqes, të shtymë nga dëshira me e ruejtë gjendjen e tanishme politike, ligjore dhe toksore të Shqipnisë në kuadër të traktateve të cilat i kanë nënshkrue dhe të Paktit të Lidhjes së Kombeve, kanë vendosë të përmbyllin kët pakt të miqsisë dhe sigurisë, dhe kanë caktue si të plotfuqishëm për kët qëllim: për Madhninë e Tij Mbretin e Italisë, Baronin Pompeo Aloisi, i Dërguem i Jashtëzakonshëm dhe Ministër Fuqiplotë i Madhnisë së Tij në Shqipni, dhe për Shkelqësinë e Tij Kryetarin e Republikës së Shqipnisë, Shkelqësinë e Tij Hysen bej Vrioni, Ministër i Punëve të Jashtme i Republikës Shqiptare, të cilët pasi janë njoftue për tagret e tyne të plota, kanë përcaktue si ma poshtë:

Neni i parë. — Italia dhe Shqipnia pajtohen se çdo pengesë ndaj gjendjes së tanishme politike, ligjore dhe toksore të Shqipnisë asht në kundërshtim me interesat e tyne politike të ndërsjella.

Neni 2. — Për t’i mbrojtë interesat e sipërcekuna, palët e nalta kontraktuese zotohen të japin mbështetje dhe bashkëpunim të përzemërt; ato gjithashtu zotohen të mos lidhin me fuqi të tjera marrëveshje politike ose ushtarake që janë të damshme për interesat e palës tjetër, siç përcaktohet me kët pakt.

Neni 3. — Palët e nalta kontraktuese zotohen t’i nënshtrohen nji procedure të posaçme të pajtimit ose arbitrimit rreth çashtjeve që mund të lindin mes tyne dhe që s’do të mund të zgjidhen përmes udhëve të rëndomta diplomatike.

Kushtet e kësaj procedure të zgjidhjes paqsore do të jenë landë e nji marrëveshjeje të posaçme që do të përmbyllet sa ma parë.

Neni 4. — Ky pakt do të jetë në fuqi për pesë vjet, dhe do të mund të braktiset ose të përtërihet nji vit para shkadimit.

Neni 5. — Ky pakt do të ratifikohet dhe pastaj të regjistrohet pranë Lidhjes së Kombeve. Njoftimet e ratifikimit do të shkëmbehen në Romë.

Lidhë në Tiranë, 27 nandor 1926.

(Përktheu nga frengjishtja: Getoar Mjeku)

 

Teksti origjinal frengjisht:

Pacte d’amitié italo-albanais

(27 novembre 1926)

L’Italie et l’Albanie, en vue de resserrer les rapports réciproques d’amitié et de sûreté au sujet de leur situation géographique et de contribuer au renforcement de la paix, poussées par le désir de maintenir le statu quo politique, juridique et territorial de l’Albanie dans le cadre des traités dont toutes deux sont signataires et du pacte de la Société des Nations, ont décidé de conclure le présent pacte d’amitié et de sûreté, et ont désigné comme plénipotentiaires, à cet effet : pour Sa Majesté le roi d’Italie, le baron Pompeo Aloisi, envoyé extraordinaire et ministre plénipotentiaire de Sa Majesté en Albanie ; pour Son Excellence le président de la République d’Albanie, Son Excellence Hussein bey Vrioni, ministre des Affaires étrangères de la République albanaise, qui, après avoir pris connaissance de leur pleins pouvoirs, ont stipulé ce qui suit :

Article premier. — L’Italie et l’Albanie reconnaissent que toute perturbation dirigée contre le statu quo politique, juridique et territorial de l’Albanie est contraire à leurs intérêts politiques réciproques.

Art. 2. — Pour sauvegarder l’intérêt susdit, les hautes parties contractantes s’engagent à se prêter un appui mutuel et une collaboration cordiale ; elles s’engagent également à ne pas conclure avec d’autres puissances des accords politiques ou militaires qui soient préjudiciables aux intérêts de l’autre partie, définis dans le pacte actuel.

Art. 3. — Les hautes parties contractantes s’engagent à soumettre à une procédure spéciale de conciliation ou d’arbitrage les questions qui viendraient à les diviser et qui n’auraient pas pu être résolues pas les voies diplomatiques ordinaires.

Les modalités de cette procédure de règlement pacifique feront l’objet d’une convention spéciale qui sera conclue dans le plus bref délai.

Art. 4. — Le présent pacte aura une durée de cinq années, et pourra être dénoncé ou renouvelé une année avant son échéance.

Art. 5. — Ce pacte sera ratifié et ensuite enregistré à la Société des Nations. Les ratifications seront échangées à Rome.

Fait à Tirana, le 27 novembre 1926.