Rexhë mërgimtari

Njimê e ki s’ke ni për Rexhën a? S’po rrin me mu. Se unë e për­meni shpesh. Bile edhe rrij me tô shpesh. E me pas nêjtë ti me mu, ô m’short e kishe ngjoftë edhe atâ… Po de! Se p’e shoh që po m’i zgur­dullo sytë.

Zonja, ju kër­koj ndjesë. Se po i tregoj këtij mikut tim për një ba­sh­k­at­dhe­tar në Kas­kadi – apo Kas­kàdia, si i thoni ju? Rexhë Dungaj. Ka qenë prej nje­rëz­ve kyçë që e kanë rrëzu ko­mu­niz­min te ju në Epir. Është biz­nes­men. Merret me teknologji atje në Kaskadi, por jashtë­zako­nisht bamirës. Dhe ka­rak­ter i papamë! E dunë shum, për besë…

Po, po, i Malë­sisë është, por i bën bashkë njerë­zit prej gjitha trojeve tona. Njeri i kombit, si mër­gim­tarët.

Veç e ka një të keqe, që flet shum me të madhe. Ma fort se unë! Në ndër­tesën ku punon, i ndi­het zani tre kate ma poshtë, e në shtatë zyrat përbri të të njëj­tit kat. Përmbi s’ka ma zyra, se punon në katin e fundit, por shpesh e ndijnë punë­torët që hypin me ndreqë diçka në kulm, e i shohin gura­lecët qysh po liv­ritin prej zanit të Rexhës. Se e dridh krejt. Do thonë se nuk ndë­gjon mirë, se e ka vra ve­shin n’ush­tri të Jugo­slla­visë, tu qitë me top. E disa thonë se ua bën me që­llim kole­gëve kaska­dianë, me iu tregu se sa të nga­thët janë në za­na­tin e tyre. Se edhe në tele­fon kur flet, në telefon fiks, e qet bash­kë­bise­due­sin në spi­ker, n’altoparlant, dhe ia rrit vëlli­min mak­sikum. E kë­n­dej e len derën çelë hape­krah, ta­mam me u ndi mirë bi­se­da nëpër korri­dore, në kojshi, e kah­mos.

— I don’t under­stand, Mr. Dungaj, — i thoshte ko­legu prej Indisë. — Nuk po kuptoj. Ka tre vjet që po për­piqem me e për­fundu këtë punë me kolegët e tu, e tani me ty u mora vesh për gjysëm ore.

— Ndoshta ke folë me njerë­zit e ga­bumë, o zotni Mardu, — ia kthente Rexha. — Por gjith­sesi na duhet me festu tash shpejt. Unë e kam një udhë­tim të go­ditun për Ev­ropë, se kam me shku me e pa djalin pak, por fill mbas­andej vij për Mum­baj.

Rexha udhë­tonte shpesh. Por qat ditë kish mbetë në Kas­kadi me punë, ani pse me qef donte me u nisë për Ev­ropë. Djali i tij i madh sa kish debu­tu në fut­bollit profe­sio­nist në Iberi, ligën ma të pël­qyme të ko­nti­nen­tit të vjetër, që i bjen edhe rru­zullit.

— Po, miradhsh, — i tha Mar­duja. — Edhe shum urime për suk­sesin e djalit. Gol fan­tastik! Po na vjen keq që të lamë pa e këqyrë lojën.

— Të kish lujtë kriket, e ki­shim kë­qyrë bashkë. Por t’u rrittë ndera ty, e mir­undë­gjof­shim!

Djali dha gol, e Rexha nuk e pa, ani pse kom­pa­nia e kish ap­grej­dë pake­tën e kab­llorit, dhe i kish ble krejt spor­tat e mun­d­shëm – po men­doj kana­let e sportit – ve­tëm për hatër të Rexhës.

Në minu­tat e para, megjith­ate, Re­xhës ia kish kapë syni do pamje goxha mbresë­lanëse në tele­vi­zorin e madh, të mon­tumë në majë të mu­rit të zyrës, aty ku e prek ta­va­nin. Sa ish në tele­fon, kë­saj telesë tje­tër ia kish trusë mute në tele­ko­man­dë, që Re­xha herë i tho­sh­te digit­ron, herë pilot, e herë dyg­me­to­re. Veç syreti liv­ritës dhe tit­rimi i për­atyshëm – closed cap­tioning, i thonë kaska­dianët – ia ki­shin prishë pak dis­po­ni­min:

QE… NË EKRANET TUAJA, SHIKUES TË DASHUR,
PO SHIHNI NËNËN SIMPATIKE TË FUTBOLLISTIT
TË RI DUNGAJ, E CILA KA KALUAR ATLANTIKUN
VETËM PËR TA NDJEKUR NGA AFËR TË BIRIN E
SAJ, BLERJEN FANTASTIKE TË KLUBIT…

Dhe «nëna simpatike» që u shfaq n’ekran ishte kush tjetër pos plakës 82-vjeçare, Rok­sanës, fqinjes kas­ka­diane që Rexha vetë – kur nuk rrin njeri rehat, e i shtin vetit therrë në kambë të shën­doshë – e kish pyetë pse s’po shkon edhe ajo n’Ev­ropë me Aman­dën, të shoqen e Rexhës.

— Taksirat, — tha me vete. — Me mendu gjindja tash atje që e kam gruen plakë.
Por sa e ka më­shelë tele­fonin me Indi, i ra re­feri pipit me e kry lojën, e nisën kole­gët me ardhë me e uru Rexhën, një nga një. E para erdhi sekre­tare­sha, që punon shum, dhe Rexha e res­pek­ton si me e pasë të familjes.

— O sa u gëzova, o zoti Dungaj, — i tha.

I dyti u afru te dera ai djali i ri që Re­xha e zezat në baza ditore me preten­dimin se asht «i koj­shëm me ia shtru zullu­min». Por as ai s’ia len man­gu Rexhës. Me kambë jashtë kornizës së derës, e me trup të kërru­sun si anash, e qiti kryet, i deshi dham­bët, dhe tu u mbajtë me nja­nën dorë për kor­nizë të derës, e zgjati gish­tin tregues të dorës tjetër, e ia drejtoi kolegut ma të moshuem:

— Dungaj, my man. Çfarë golli!

— Eeeeeeaah! — ia bani Rexha, tu e lëshu pas­thirr­mën ha­pësinë­mbu­shëse që e lëshon gjith kur asht mirë me thanë diçka, me bashkë­bisedu ndoj­qysh, por njeri vërtet s’ka çka thotë.

I treti erdh njani prej ko­legë­ve qyqarë, që Rexha ia ha­rron gjith em­nin. Edhe nuk e merr vesh kurrë çka i thotë.

— Apipish, pish-pish! — me ta dhanë dynjanë, s’din çka tha.

— Faleminderit, fa’mnderit! — ia bani Rexha me za të trashë, tue u falën­deru një­mend që kolegu nuk i tha diçka që kërkon vë­men­dje e për­gjigje.

Mbas tij u shpesh­tunë t’ardh­men, sa nuk u dijt ma kush erdh para kujt. Qenë plot do asi që mbi­em­nin ia shqip­tojnë gabim, me za­nore të çoro­dituna e me zh në fund: Dan­gazhë. Se, me e pyetë Re­xhën, janë idiota. «Ma para u hyn një pë­llambë në bythë, se një san­tin dije në tru».

U dyndën dikur edhe të më­dhejt e ko­m­panisë.

— O sa të mirë e kishe gruen, o Rexhë! — i tha nën­krye­tarja për finan­ca. — Qysh s’e kam taku kurrë në­për ndeja të punës?

— Jo more… — ia priti Rexha, tu provu me ia dëftu ga­bimin e ko­men­tatorit.

— Po, nuk prish punë. — kër­ceu njana prej juris­teve. — Dashu­nia nuk njeh kufi!

— Thank you. Thank you! — ia bani rrafsh Rexha, tu e pa që s’asht rendi me u drejtu me ta.

— Nuk i gjykon kurr­kush që­llimet tua, — tha një tjetër prej ekze­kuti­vëve. — Na të njo­him ty, o Rexhë. Një­herë men­don njeriu për letra, por pas­taj ndin da­shuri me të vër­tetë.

— Oh fak ju! — fur­fu­riti di­kur Rexha.

— Unë jam martu me kushe­rinën e parë, sa ka qenë e ligj­shme atëherë, — ia nisi me kallxu krye­shefi i ndër­marrjes. — Edhe qe, ende jemi bashkë, — tha, ndër­sa ia shtrën­gonte belin grues së vet, që nuk dihej saktë­sisht se ç’rol lunte në kom­pani, por jozyr­tarisht e quj­shin krye­kuçkë ekze­ku­tive.

U harrunë urimet për djalin, sa kompli­mentin ia dhanë Rexhës për gruen. E ky i ngrati mbet tu e livritë kryet pohim­thi posht­e­nalt, e tu alter­nu rit­mi­kisht si­vallë­zue­shëm mes thenk-ju e fak-ju, sikur t’ishin të dyja shprehje të ndër­këmbye­sh­me të falën­de­rimit.

Dikur u sos rendi i njerëz­ve që i erdhën në të panë. Dhe Rexha s’vonoi asnjë çast për me kapë at çan­tën e zezë, të lë­kurës, me llap­top mbren­da, e me nga vrap për garazh, me mujtë trafi­kun e vlugut të ditës, e me mbërri me kohë në lima­nin e avionëve që çanin qie­llin mbi ujanën e Atlan­tit. Një­herë e kish shty flutu­rimin sherri i punës, e tash nuk donte me e huqë kurr­sesi.

Read this in English • Lexoje këtë tregim anglisht

Foto: Free-Photos

Shkurtegëza për këtë postim: https://plisi.org/?p=5254