Tri dëshirat e mia

Andërroj se nji ditë kam me e gjetë llambën e Alla­di­nit, me e shpë­tu xhindin e ngu­juem mbre­n­da, dhe me e lutë të m’i plo­tësojë tri dëshira. I kam me­n­du cilat me ia lypë nga­herë. Dy të parat i kam të preme, e të tretën po ia la me zgjedhë çka i vjen atij ma lehtë. Pare nuk kam me i kër­ku.

Du, së pari, me mujtë me u tele­portu — me mujtë që me i mbyllë sytë edhe atë­çast­shëm me u bartë larg në ci­lin­do vend të gjithë­sisë: te for­tesat në Ka­na­dë, ku ar­dha­­ca­kët fran­ce­zë kanë gru­m­bu­llu gë­zof e kanë lidhë kru­sh­qitë e para me ven­dasit, te miqtë ko­s­ta­­rikanë që s’i kam pa nga­herë në mes t’Ame­­rikës, në KëzëllTë­vasë ku thuhet se asht mesi i Azisë, në katundet e ha­rru­eme t’Au­s­­tra­lisë për ku nuk ka rru­gë t’as­fal­tue­me, n’uj­­dhe­sën Tris­tan-da-Kunja që ndo­dhet mija mil­je larg ishu­llit ma të ngatë, e në Buenos-Aires te ar­bë­re­shët e Ar­gje­n­­ti­nës. Pse jo nesër me vojtë edhe te shqip­ta­rët e parë që kanë me banu në Mars? Prap, pare nuk po lypi. Li­risht të ma bllo­kojë xhindi qa­s­­jen në se­fat e ban­kës, ani pse edhe aty kish dash­të me hy me ua za­ve­n­dë­su me pla­s­te­linë tullat e du­katit sun­dimtarëve të ko­rru­p­tuem të bo­tës.

Du, së dyti, me mujtë me i folë të gjitha gju­hët e gjalla të botës me të tana dia­lektet e të folmet e tyne, që kahdo që të shkoj me me­ndu nje­rëzit që jam nji ba­shkë­­fsha­tar i tyne, por që çu­dit­nisht i kanë dalë flo­kët ma ndryshe, sytë ma të çelët, dhe hu­nda ma e kë­­rrylët. Por du me i dijtë edhe gju­hët që nuk folen ma. Shpirti i tyne rrnon en­de. E za­­te­tim në shkri­met që i kanë mbijetu ko­hës dhe në vragët që kanë lanë në gojët e me­n­d­jet e nje­­rëz­ve. Ata që pu­shojnë me folë gju­hën e vjetër, nuk ia bra­k­tisin lehtë tin­gujt, nuk ia ha­rroj­në ren­din e fjalëve në fjali, ia rujnë jo pak fjalë që s’i gjej­në te gju­ha e re, dhe ia për­kthej­në plot e për­plot shprehje e ur­ti të jetës.

Du, së treti, me pa ngado jetë e lu­m­tuni. Të mos na e bajë xhindi jetën e lehtë, se ashtu s’asht inte­re­sant. Por të na e heqë mun­di­min që s’e për­­ba­lloj­më dot. Të na nxje­rrë edhe ai prej lla­m­bës tonë ku rrijmë të kur­thu­em. Qe, të ma lejë në dorë — të lidhun me pe të fortë e me kore të trasha — lib­rin ma të për­sosun të dhe­m­b­je­ve shpir­t­no­re. O në qof­sha tue e tepru, do më gë­zo­n­te nji strajcë e pa­sh­ter­shme dhu­ra­tash me ua shkepë fë­mi­jëve an­e­m­­ba­­në. Le ta mbushë spicë me çoko­lla­da, me lo­d­ra, e me kër­ke­sat gjithnji në rritje të kala­masë.

Nji ditë kam me e gjetë llambën.

Ilustrimi: CC0

Nga Getoar Mjeku

Njeri i lirë dhe avo­kat prej Prish­tine të Dar­da­nisë. Shkrun për shqip­tarët, gju­hën, histo­rinë, e poli­ti­kën. Lexon çkamos. Ndih­mon me mirë­mbajtë saj­tin për shqip­tari, Plisi.org.