Andërroj se nji ditë kam me e gjetë llambën e Alladinit, me e shpëtu xhindin e ngujuem mbrenda, dhe me e lutë të m’i plotësojë tri dëshira. I kam mendu cilat me ia lypë ngaherë. Dy të parat i kam të preme, e të tretën po ia la me zgjedhë çka i vjen atij ma lehtë. Pare nuk kam me i kërku.
Du, së pari, me mujtë me u teleportu — me mujtë që me i mbyllë sytë edhe atëçastshëm me u bartë larg në cilindo vend të gjithësisë: te fortesat në Kanadë, ku ardhacakët francezë kanë grumbullu gëzof e kanë lidhë krushqitë e para me vendasit, te miqtë kostarikanë që s’i kam pa ngaherë në mes t’Amerikës, në Këzëll të Tëvasë ku thuhet se asht mesi i Azisë, në katundet e harrueme t’Australisë për ku nuk ka rrugë t’asfaltueme, n’ujdhesën Tristan-da-Kunja që ndodhet mija milje larg ishullit ma të ngatë, e në Buenos-Aires te arbëreshët e Argjentinës. Pse jo nesër me vojtë edhe te shqiptarët e parë që kanë me banu në Mars? Prap, pare nuk po lypi. Lirisht të ma bllokojë xhindi qasjen në sefat e bankës, ani pse edhe aty kish dashtë me hy me ua zavendësu me plastelinë tullat e dukatit sundimtarëve të korruptuem të botës.
Du, së dyti, me mujtë me i folë të gjitha gjuhët e gjalla të botës me të tana dialektet e të folmet e tyne, që kahdo që të shkoj me mendu njerëzit që jam nji bashkëfshatar i tyne, por që çuditnisht i kanë dalë flokët ma ndryshe, sytë ma të çelët, dhe hunda ma e kërrylët. Por du me i dijtë edhe gjuhët që nuk folen ma. Shpirti i tyne rrnon ende. E zatetim në shkrimet që i kanë mbijetu kohës dhe në vragët që kanë lanë në gojët e mendjet e njerëzve. Ata që pushojnë me folë gjuhën e vjetër, nuk ia braktisin lehtë tingujt, nuk ia harrojnë rendin e fjalëve në fjali, ia rujnë jo pak fjalë që s’i gjejnë te gjuha e re, dhe ia përkthejnë plot e përplot shprehje e urti të jetës.
Du, së treti, me pa ngado jetë e lumtuni. Të mos na e bajë xhindi jetën e lehtë, se ashtu s’asht interesant. Por të na e heqë mundimin që s’e përballojmë dot. Të na nxjerrë edhe ai prej llambës tonë ku rrijmë të kurthuem. Qe, të ma lejë në dorë — të lidhun me pe të fortë e me kore të trasha — librin ma të përsosun të dhembjeve shpirtnore. O në qofsha tue e tepru, do më gëzonte nji strajcë e pashtershme dhuratash me ua shkepë fëmijëve anembanë. Le ta mbushë spicë me çokollada, me lodra, e me kërkesat gjithnji në rritje të kalamasë.
Nji ditë kam me e gjetë llambën.
Ilustrimi: CC0
Shkurtegëza për këtë postim: https://pli.si/2OkLYWX
