1.
shtritë mbi rê përloshun rri
shkas teposhtë e mrenda hi,
bahem lot i gjelpt e’i’randë
çahem n’tokë pa’e vra kërkand.
diell qershori m’çon në kambë
m’dhizen sytë si poçi n’llambë,
fluturimthi shkoj përpjetë
bahem rê me tjetër jetë.
tash mrrolanat rrijnë mbi mu
menxi ndalen tuj vajtu,
a thu sonte kur t’i lshoj
bashkë me ta ni ditë do t’rrnoj?
2.
njeri s’asht ngjizë për me ndejtë
as për me u turrë;
merr frymë sikur trupi i arrës n’pranverë
e shtriqet fort mas rrebesheve të ambla
me shije lulesh.
njeri nget porsi degët e lumit të cemtë
në skej të luginës, bujshëm,
po pa tërhjekë vmendje, me gurgullima plot
e i mshelë sytë kur kridhet në det, pa za.
njeri asht bubë në mshirë t’vetvetes,
tu i vaditë tamthat me lotë, dita-ditës
për livadhe ma t’gjelbra a qiej ma t’kaltër.
fuqia s’vjen prej nalt e as prej poshtë,
po pret kundruell syve t’tu –
fatligësisht, qorr jam ba
prej teheve t’guhës tem.
ora gjashtë, tu e qiru ni dardhë,
ni gjeth m’u fërfllu në pjatë;
s’kesh ma vetë në kry.
3.
a t’kujtohet
kur kajshim nër hije të lejthisë,
e i fshijshim qyrrat me gjethe të saj t’njoma,
tu e majtë ymytin në hava, pak ka pak,
me e pa ni diell të ri.
kokrrat që i hajshim tu ndrru fjalë të mjaltshme,
janë ngjizë e vaditë me lot’t tanë
plot andrra, plot uzdajë
po rezhdat e dushku janë shkriftu
pa e mrri ajkën lejthive në kunorë.
për natë duhet
me i përmledhë mbeturinat e vjeshtës
si jastak të përkohshëm me ba pak gjumë
e m’u çu në zhgjandërr
me hangër troha që kanë pikë prej havaje.
praj lejthi
mos qit ma kokrra,
nashta bjen në fashë vaji
e na rrezon dielli pa damka të errta.
4.
hapat mpaken n’bisht të kohës
dikush ngan, dikush shkepon,
dikujt gjerdhet i zhduken para sysh,
e dikujt ia shitojnë brijtë
e e lajnë cung mi tokë.
mu, nata m’pëlqen –
dikujt dita ia çplon të keshmen
po të bzamet e pshurrta të insonllakut
shkymen vonë
për fat t’lig,
me premtimin e kobshëm qi
neser çohen si lugetën t’shëmtuet
në tru e në zemër.
fjalët u dalin si jargë kundërmuese
qull e të verdhême
të përshkllime e pa syret të qartë,
vërshojnë nëpër qytet si tallaze mortndjellëse
e lajnë mas tug në tru e në zemër
gja s’vyen dielli.
natën kollitna,
e ndiej këlbazën tu u ngjizë nëpër gabzherr
si rrëshinë e skëterrshme
po e pashoqe kundrejt zhuzhurimave
të pista që i qet arka zanore,
rafshin n’udhë t’mrazit.
dy parë sy s’kanë ma kuptim
s’kanë pasë kurr, po m’get
njana gojë si t’çilet
tjetra shprishet si lesh i zgjyrtë
po, jo,
si hungërima t’përbindshme
para gllabërimit t’grabisë.
kunorat e lisave
ashiqare e kanë nifar kuptimi,
shohin larg, mvishen në shullâ t’majit
hajnë prej ni çanaku
e desin në dhe të njajtë,
për me u lshu udhë filizave t’rij.
te dritat e mdhaja
çanaku çirret copa-copa
me ymyt qi ka me pasë ma shumë se sot,
e në stom të dekës
thuhet «u kry»
sikur, përnimê u kry;
sikur, edhe lisave u ka ardhë kumti
hoka pa krypë.
edhe n’u kreftë
edhe n’u preftë vetëdija
dramcat i ngrykofshin rraj’t e fella
për me i çu kunorat ku insoni
s’ka gajret me mrri.
5.
kurrkush,
veç dy-tre vetë tu hangër burek,
ninulla sorrash në rrema t’thatë
edhe ni pus këlbaze në mushkni,
për me e zhytë ziftin.
dritat zbehen e sytë lëbyren
si ngrykim i gatë pranveruer,
e hanëza ban dëshmi.
derdhet duhia nëpër feje t’hunës
era vaj, era voj,
era tokë e livrueme
edhe ni grimcë shpresë, me erë t’amël
pa zift, pa fjalë t’stërkqija
ia ditshim kimetin.
Shkurtegëza për këtë postim: https://pli.si/2ZspBok
